‘Het mooiste moment? Toen we ontdekten dat ons idee werkte’

Kun je een instrument dat al decennia op dezelfde manier wordt gemaakt en gebruikt, toch nog verder ontwikkelen? Samen met drie medestudenten bewees Maurits Medemblik dat het antwoord ‘ja’ is. De studenten Mechatronica ontwikkelde een elektrische gitaar die nét even anders werkt dan anders.

‘Elk semester werk je op deze opleiding aan een groot project. Ook in het eerste semester van mijn tweede jaar kreeg ik dus, samen met drie medestudenten, een opdracht toegewezen. De opdracht was afkomstig van een docent die in zijn vrije tijd veel met muziek bezig is. Hij was benieuwd of het mogelijk was om de manier waarop de trillingen van de snaren worden opgevangen, te veranderen, zodat je een nog zuiverder geluid krijgt.’

‘Eerlijk? Toen we dit project kregen toegewezen, waren we niet direct enthousiast. We vroegen ons ook af of het ons wel zou lukken. Elektrische gitaren worden al zo lang gemaakt en worden nog steeds alsmaar beter. Wat zouden wij dan kunnen toevoegen? Gelukkig hielp onze docent ons op weg. Hij noemde een aantal mogelijkheden, die we vervolgens allemaal hebben onderzocht. Na een dagje testen bleef één optie over. Daar zijn we mee verder gegaan.’

‘Om een lang verhaal kort te maken: we hebben een gitaar gekocht en deze voorzien van een soort lichtsensoren. Ook hebben we zelf de versterking gemaakt. Hoe verder het project vorderde, hoe enthousiaster we allemaal werden. Zó enthousiast dat we het project, dat we normaal gesproken in het eerste semester zouden afronden, zelfs hebben doorgetrokken naar het tweede semester. In dat semester hebben we de gitaar verder gefinetuned.’

‘Het was een enorm leerzaam project. Alleen al in het ontwerpen van het printplaatje waarmee we de frequenties van de snaren mee hebben versterkt, pasten we kennis uit wel vier verschillende vakken toe. Dat was dan ook wel meteen één van de moeilijkste onderdelen. Het leukste? Het moment dat we ontdekten dat ons idee werkte. Dat we die gitaar aansloegen en geluid hoorden… toen dacht ik: wauw, het is ons gelukt!’