'Het Stanford marshmallow experiment in het klein'

Meike Luinge zit in het tweede jaar van Pabo Zorg. Zij vertelt je over haar ervaring met het Stanford marshmallow experiment in module 1 van haar eerste schooljaar.

'Ik heb afgelopen jaar al veel geleerd en merk dat ik erg vooruit ben gegaan op persoonlijk en professioneel vlak. Ik heb het super naar mijn zin gehad het afgelopen jaar en ik kijk ernaar uit om dit jaar nog veel meer te leren. Voor dit eerste jaar heb ik de havo afgerond en een jaar reguliere Pabo gedaan, maar toen ik deze propedeuse voorbij zag komen wist ik dat dit dé opleiding voor mij was.'

Testjes

‘In de eerste module van Pabo Zorg kregen we de opdracht om allerlei verschillende testjes te doen samen met een kind. Hiervoor had ik een meisje gevraagd, zij was net 4 jaar geworden. Vanuit de opleiding kreeg ik de opdracht om samen met het kind te onderzoeken hoever zij in haar ontwikkeling was. Ik deed verschillende testjes op motorisch, cognitief en sociaal/emotioneel gebied.’

Welke test heeft het meeste impact op jou gemaakt?
‘Het Stanford marshmellow experiment in het klein! Misschien ken je het experiment wel? De test is namelijk bedacht door een professor van de Stanford universiteit en op grote schaal uitgevoerd bij kinderen van verschillende leeftijden. Het experiment was door hem ontworpen om te kijken hoe kinderen omgaan met verlate beloningen.’

Hoe werkt de test dan?
Meike vertelt: ‘De test werkt als volgt: 

1. Je zet een camera in de ruimte waar je de test uitvoert (dit doe je uiteraard pas wanneer je toestemming hebt van ouders en/of verzorgers).
2. Je geeft het kind een bordje met daarop een marshmallow. Je vertelt het kind dat je over tien minuten weer terug komt. Wanneer de marshmallow er dan nog ligt krijgt het kind er nog één. Je laat vervolgens het kind de afspraak even kort herhalen zodat je zeker weet dat het kind het heeft begrepen. 
3. Dan loop je weg en wacht je 10 minuten op de gang. 
4. Wanneer je weer terug komt en de marshmallow ligt nog op de tafel, dan krijg het kind er nog één. Wanneer de marshmallow weg is, vertel je dat de afspraak was dat de marshmallow er had moeten liggen om nog een te krijgen.’

Hoe is het experiment bij jou verlopen?
‘De eerste drie stappen ging zonder moeite, ik had mij natuurlijk al verdiept in het experiment en was van mening dat ze de marshmallow direct zou opeten. Niets was minder waar! Toen ik terug kwam na tien minuten vond ik het meisje onder tafel, ze wilde mij bij binnenkomst laten schrikken! Ik hoopte natuurlijk dat ze niet de volle 10 minuten onder tafel had gezeten, want dat zou sneu zijn en dat zou buiten het bereik van mijn camera vallen, waardoor ik haar gedrag niet kon observeren. Ik zag dat de marshmallow er toch nog lag, dus zoals beloofd gaf ik haar nog één. Ze bedacht zich geen moment en stopte snel beide marshmallows in één keer in haar mond, waarna ze de helft weer uitspuugde, omdat haar mond te klein was voor deze twee grote snoepjes.’

Wat vond je zelf van het resultaat?
‘Eenmaal thuis heb ik direct de beelden bekeken en zag ik dat ze, één minuut nadat ik de ruimte had verlaten, onder de tafel was gaan zitten.’ Meike vertelt dat ze baalde en direct dacht dat haar onderzoek helemaal voor niks geweest was. ‘Toen ik mijn docent van de opleiding om hulp vroeg, raadde ze mij aan toch nog eens in het experiment te duiken en te kijken met een verdiepende bril. Uiteindelijk kon ik op internet lezen dat er vaker kinderen waren geweest die onder de tafel zijn gaan zitten of zijn gaan spelen. De conclusie was dat ze dit waarschijnlijk deden om zich af te leiden van wat ze heel graag wilden hebben: de lekkere marshmallow. Door onder de tafel te gaan zitten zag het meisje de marshmallow niet en kwam ze dus ook minder in de verleiding om het snoepje op te eten.’

‘Gelukkig was mijn testje dus niet helemaal fout gegaan, ik heb juist geleerd dat kinderen bijna alles doen met een achterliggende reden. Ik kan niet wachten om hier meer over te leren tijdens mijn studie Pabo Zorg.’