Je vraagt je misschien af: wat kan ik nou met circulair textiel? Hoe ziet een studentenproject rond textiel eruit? En wat kan ik er eigenlijk van leren?
Dit zijn goede vragen, vandaar dat wij een aantal mooie studentenprojecten op een rijtje hebben gezet.
NXT Classic
Wat doe je met het meest afgedankte en waardeloze textiel in onze samenleving? Nou, je maakt er een prachtige designstoel van natuurlijk!
Dat was de reactie van de studenten achter NXT Classic. Ze namen oude dekbedden (textiel dat vaak op de brandstapel belandt) en maakten er een circulair meubelstuk van. Hiermee redden ze 16,5 kilo aan textiel per stoel van de verbrandingsoven.
Consumentengedrag 3.0
De minor Consumentengedrag 3.0 is een samenwerkingsverband tussen drie verschillende opleidingen: Toegepast Psychologie, Industrieel Product Ontwerp en Commerciële Economie. In de minor werken studenten in multidisciplinaire teams aan actuele opdrachten van een echte opdrachtgever uit de praktijk. Het doel van de minor is om studenten te laten oefenen met kwalitatieve onderzoekstechnieken, zoals de VOORT-innovatiemethode.
In 2021 werkten studenten uit de minor aan consumentengedrag rond fair fashion. GROFF was hier de opdrachtgever. Hier kwamen mooie concepten uit, zoals een online magazine over bewustwording in de mode-industrie. Zie hieronder de resultaten van deze studentenprojecten:
Groep 1: Honestas
Deze groep ontwikkelde een concept voor een educatief lesprogramma voor basisschoolkinderen. Door middel van online en offline lessen leren kinderen over milieuproblemen, textielafval, ethische werkplekken, stoffensoorten en tweedehandskleding. Dit lesprogramma zou beschikbaar zijn voor zowel leerkrachten als ouders en de kinderen zelf. Ook krijgen de kinderen praktische vaardigheden, zoals het herkennen van textielsoorten in een winkele en het personaliseren van hun kleding.
Groep 2: DIT Duurzaam Innovatief Textiel
Deze groep ontwikkelde een business case rond het idee voor een fair fashion festival op hogescholen en universiteiten, zoals de boekenweek op scholen. Het wordt dan makkelijker om kleding te ruilen. De doelgroep weet niet wat zij met de kleding moet doen die zij niet meer draagt. Door het te ruilen kan de consument iets wat hij/zij niet meer draagt ruilen voor iets wat een ander niet meer draagt. Zo wordt de bestaande kleding vaker gedragen en zal er dus minder textielafval zijn, omdat kleding hergebruikt wordt in plaats van nieuw aangeschaft.
Groep 3: Textielslakken
De Textielslakken ontwikkelden een concept voor tienermeisjes: een interactief museum genaamd Hip Hip Hooray. Bij Hip Hip Hooray kun je tegen een kleine entreeprijs langskomen om samen met vriendinnen een hele middag bezig te zijn met mode, shoppen en ontwerpen. Je kunt hier onder andere kleding passen in interactieve spiegels, workshops volgen met als thema kleding of gewoon lekker chillen. Verder wordt er op een speelse manier kennis gemaakt met het probleem à de textielafvalberg.
Groep 4: FF Niet
Fast Fashion Niet, of FF Niet, ontwikkelde een concept voor jonge ouders met kinderen. Hun business case betreft een duurzame bus die langs scholen, kinderopvangen en/of bepaalde wijken rijdt, maar ook bij de bibliotheek of de sportclub (vergelijkbaar met de Bibliobus). In de Kledingbus of Groffbus staat kleding centraal. Hierin kunnen jonge ouders kinderkleding ruilen of tweedehands kleding kopen. Met dit inruilen kan de klant korting krijgen om een 'nieuw' artikel te kopen. Hiermee krijgt kleding, wat voor het ene kind niet meer past of niet meer bruikbaar is, een tweede leven bij een ander kind.
Juridische kwesties rond circulair textiel
Onder de begeleiding van docent-onderzoeker Marloes Moed hebben studenten juridische vraagstukken rond textiel gewerkt. Studenten hebben onderzoek uitgevoerd naar de juridische aspecten van verduurzaming van de kledingindustrie. Ze keken hiervoor met name naar meer transparantie in de productieketen. Dit is van groot belang, ook vanwege een aantal wetsvoorstellen zoals het wetsvoorstel 'Verantwoord en duurzaam internationaal ondernemen'.
Hoe kunnen bedrijven verantwoordelijk gehouden worden wat betreft hun impact op het klimaat? Hoe kunnen bedrijven transparanter zijn naar de consument? Wanneer mag je het woord 'duurzaam' of 'circulair' gebruiken in je product, en wat voor keurmerken horen hierbij? Dit soort vragen probeerden de studenten te beantwoorden.
Hierbij werd de inzet van technologie overwogen, zoals het gebruik van barcodes (of QR-codes of dergelijke) waarmee de consument inzicht krijgt in de productieketen. Zo krijgt de consument te zien waar een product geproduceerd is en onder welke omstandigheden (mens en milieu).
Raak je hierdoor geïnspireerd? Neem dan contact op!
Feedback component
Hoe tevreden ben jij met de informatie op deze pagina?